Чӣ тавр беҳтарин матои пашминро барои либоси полис интихоб кардан мумкин аст

моматои пашмининтихоби аввалин барои сохтани он гардидхарбйлибоси офицерон, либоси афсарони полис, либоси тантанавӣ ва костюмҳои тасодуфӣ. Мо сифати баланди маводи пашмини Австрияро интихоб мекунем, то матои либоси офицериро бо ҳисси хуби дастӣ бофта кунем.

Хуш омадед, ки бидуни дудилагӣ бо мо тамос гиред!

Омехтаҳои матоъ

Омехтаҳои пашм-полиэстер

Омехтаҳои пашм-полиэстер як варианти устуворро бароилибоси полис. Нахҳои полиэстерӣ бо қувват ва устувории худ маълуманд. Ҳангоми якҷоя шудан бо пашм онҳо муқовимати матоъро ба абрешим, кандашавӣ ва пӯхташавӣ зиёд мекунанд. Ин омехта кафолат медиҳад, ки либосҳо бо мурури замон шакл ва якпорчагии худро нигоҳ доранд. Шумо аз матоъе, ки на танҳо пойдору устувор, балки камхарҷ аст, баҳра мебаред, зеро полиэстер назар ба пашми пок умуман арзонтар аст.

Омехтаҳои пашм-нейлон

Омехтаҳои пашм-нейлон интихоби дигари пойдорро таъмин мекунанд. Нейлон ба қувват ва чандирии матоъ илова мекунад. Ин омехта имкон медиҳад, ки матоъ ба печидан, дароз кардан ва фишурдашавии такрорӣ тоб оварда, шакл ё қувваи худро гум кунад. Омехтаҳои пашм-нейлон одатан нисбат ба 100% пашм арзонтаранд ва ин онҳоро як варианти иқтисодӣ бидуни талафи устуворӣ мегардонад.

Муқовимат ба фарсудашавӣ

Муқовимат ба абр

Муқовимат ба абрешим барои либоси полис, ки ба соиши доимӣ ва тамос бо сатҳҳои гуногун дучор меоянд, муҳим аст. Матои пашмӣ, махсусан ҳангоми омехта бо полиэстер ё нейлон, муқовимати аъло ба абрешимро пешниҳод мекунад. Ин сифат кафолат медиҳад, ки либосҳо ҳатто пас аз истифодаи тӯлонӣ бетағйир ва зебо боқӣ мемонанд.

Бароҳатӣ дар матои пашмин

Ҳангоми интихоби матои пашмин барои либоси полис, бароҳатӣ нақши муҳим мебозад. Шумо мехоҳед, ки афсарон ҳангоми иҷрои вазифаҳои худ худро осуда ҳис кунанд. Матои пашмин аз сабаби хосиятҳои беназири худ дар таъмини бароҳат бартарӣ дорад.

Нафаспазирӣ

Матои пашмӣ бо нафаскашии худ машҳур аст. Ин нахи табиӣ имкон медиҳад, ки ҳаво озодона гардиш кунад, ки ба танзими ҳарорати бадан мусоидат мекунад. Афсароне, ки либоси пашмин мепӯшанд, метавонанд дар шароити гарм хунук бошанд ва дар муҳитҳои хунуктар гармиро нигоҳ доранд.

Хусусиятҳои намнокӣ

Хусусиятҳои намноккунии пашм истисноӣ мебошанд. Он намиро аз пӯст ҷаббида, ба ҳаво мебарорад. Ин хусусият ҳатто ҳангоми машқҳои шадиди ҷисмонӣ афсаронро хушк ва бароҳат нигоҳ медорад. Қобилияти пашм барои идора кардани намӣ хатари хашмгинии пӯстро коҳиш медиҳад.

Нигохубини матои пашмин

Нигоҳубини дурусти матои пашмин кафолат медиҳад, ки либоси полис бо мурури замон дар ҳолати аъло боқӣ мемонад. Бо риояи қоидаҳои дурусти тозакунӣ ва нигоҳубин, шумо метавонед мӯҳлати ин либосҳоро дароз кунед ва намуди зоҳирии онҳоро нигоҳ доред.

Тоза ва нигоҳубин

Имкониятҳои шустани мошин

Баъзе матоъҳои пашмин барои шустани мошин пешбинӣ шудаанд, ки нигоҳубини онҳоро осонтар мекунад. Ҳангоми интихоби либосҳои пашмин, ба онҳое, ки ҳамчун мошиншӯйшаванда қайд шудаанд, ҷустуҷӯ кунед. Ин хусусият ба шумо имкон медиҳад, ки либосҳоро бе хатари осеб дидани нахҳо ба осонӣ тоза кунед. Ҳамеша давраҳои мулоим ва оби хунукро истифода баред, то ки камшавӣ ё намакин нашавад. Аз маводи шустушӯйии вазнин худдорӣ кунед ва маводи шустушӯйии ҳалим ё пашмро интихоб кунед.Нозукҳои пашминки бутунии матоъро нигох дорад.

Муқовимати доғ

Матои пашмин табиатан ба доғҳо муқовимат мекунад, ки ин хусусияти арзишманд барои либоси полис мебошад. Барои нигоҳ доштани ин сифат, доғҳои хурдро фавран тавассути хасу шуста ё нарм тоза кардани минтақаи зарардида ҳал кунед. Мунтазам ҳаво додани либосҳои пашмин ба тоза нигоҳ доштани онҳо кӯмак мекунад ва ниёз ба шустани зуд-зуд коҳиш медиҳад. Дастурҳои тамғаи нигоҳубинро риоя кунед, то тозакунии дурустро таъмин кунед ва аз истифодаи нармкунандаи матоъ, ки метавонад нахҳоро вайрон кунад, пешгирӣ кунед.

Интихоби дурусти матои пашмин барои либоси полис якчанд омилҳои асосиро дар бар мегирад. Шумо бояд устуворӣ, бароҳатӣ, бехатарӣ ва нигоҳубинро баррасӣ кунед. Матои пашмин аз рун хосиятхои табииаш дар ин районхо бартарй дорад. Барои интихоби беҳтарин матоъи пашмин, ба омехтаҳое афзалият диҳед, ки қувват ва чандириро беҳтар мекунанд. Боварӣ ҳосил кунед, ки матоъ ба оташ муқовимат ва хусусиятҳои намоёнро пешниҳод мекунад. Барои дароз кардани умри онҳо либосҳои ягонаро дуруст нигоҳ доред. Бо таваҷҷӯҳ ба сифат ва функсия, шумо афсаронро бо либоси боэътимод ва бароҳат таъмин мекунед. Дар хотир доред, ки интихоби дурусти матоъ на танҳо самаранокиро беҳтар мекунад, балки бехатарӣ ва дарозмӯҳлатро низ таъмин мекунад.